Olga Boznańska. Najwybitniejsza malarka epoki. Obywatelka świata.

Jej portrety intrygowały, niepokoiły, obnażały duszę malowanej osoby. Nie uznawała banalnego piękna. Charakter, emocje, uczucia były dla niej ważniejsze niż uroda modeli.

Po Paryżu chodziła w sukni giupiurowej z trenem pełnym falban i plis. Wzbijał się za nią tuman kurzu. Na głowie miała olbrzymi, sinoczarny wał włosĂłw wysoko w kok zaczesanych. Na nim "czarne gniazdo z dżetĂłw i flaneli podpięte wysoko z tyłu kwiatami, spod ktĂłrego spływały czarne strusie piĂłra". Wyglądała jak "posąg wyjęty na chwilę z ciemności piramidy".

Przez trzydzieści lat malowała w pracowni przy Boulevard Montparnasse. Bywali tam m.in. Zofia Stryjeńska, Mela Muter, Wojciech Kossak, Artur Rubinstein. Pojawiała się Maja Berezowska "ze swoimi kochasiami".

W tle kręcił się roller coaster historii: Budowa wieży Eiffla, pierwsza wojna światowa, kryzys gospodarczy, początek drugiej wojny.

Mistrzyni biografii, reporterka Angelika Kuźniak przygląda się wybitnej artystce z dociekliwością śledczej. Efektem jest napisany przepięknym językiem przenikliwy, pełen poczucia humoru portret Olgi Boznańskiej. Kobiety genialnej, delikatnej, zmysłowej, świadomej swojego talentu. Niezależnej. Portret artystki, ktĂłra dla sztuki była w stanie poświęcić wszystko: miłość, dobrą opinię i święty spokĂłj.

Ewa Demarczyk z dnia na dzień stała się gwiazdą wielkiego formatu. W 1964 roku podbiła Paryż. WrĂłżono jej ogromną karierę. Miała najlepszych "tekściarzy" - Baczyńskiego, Tuwima, Dymnego. Dbała o każdy szczegĂłł. Była wielkim odkryciem, wielkim spełnieniem i nagle zniknęła.
Autorki odkrywają źrĂłdła jej wielkości, opowiadają też o tym, ile kosztowały artystkę pełne pasji koncerty i całkowite oddanie sztuce. Czarnego Anioła polskiej sceny wspominają w książce m.in. Zygmunt Konieczny, Andrzej Zarycki i przyjaciele z Piwnicy pod Baranami.
Ewa Demarczyk od wielu lat nie udziela wywiadĂłw. Teraz dostajemy jej niezwykły portret.

Po cygańsku Papusza, czyli lalka. Poetka odkryta przez Jerzego Ficowskiego i wynoszona na piedestał przez Juliana Tuwima. Jej wiersze, proste piosenki pełne tęsknoty za przyrodą, są do dzisiaj chlubą cygańskiego dziedzictwa.Popularność, ktĂłra przyniosła jej rozgłos, szybko okazała się przekleństwem. Posądzenie o zdradę plemiennego kodeksu złamało Papuszy życie. Latami żyła w odosobnieniu i pogardzie. Ostracyzm odbił się głęboko na jej zdrowiu, rĂłwnież psychicznym. Gdy w 1987 roku umarła, pochowano ją z dala od cygańskich mogił.Angelika Kuźniak dotarła do bezcennych materiałĂłw archiwalnych, ktĂłre rzucają nowe światło na los legendy cygańskiej poezji. Pamiętnik Papuszy, jej listy do Jerzego Ficowskiego czy korespondencja z Julianem Tuwimem to także nieocenione źrĂłdło infromacji dotyczących realiĂłw życia polskich CyganĂłw. WędrĂłwki z taborami, rzeź na Wołyniu, przymusowe osiedlanie, nieufność PolakĂłw, a nade wszystko przywiązanie do przyrody i wolności."Papusza" to znakomita opowieść reporterska o świecie, ktĂłrego już nie ma. I cenie, jaką płaci się za inność.